“ขอบคุณที่ครั้งหนึ่ง เธอเคยเป็นบ้านหลังที่สองของพวกเรา“
ขอบคุณที่เธอสอนอะไรหลายๆอย่างที่นอกจากเนื้อหาในห้องเรียน ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพ การใช้ชีวิต ทั้งทุกข์ สุข และเสียงหัวเราะ…
ฝ้ายเชื่อว่าเพื่อนๆหลายคน หลายคนที่เรียนเมืองนอก หรือใชัชีวิตมหาลัยแบบไกลบ้าน พอเรียนจบเราก็จะรู้สึกว่าเราสึกผูกพันกับสถานที่แห่งนั้น ที่ที่เราได้เรียนรู้ และเติบโตในช่วงวัยหนึ่งของชีวิต
ฝ้ายก็เช่นกันที่คิดถึง…

“คิดถึงเสียงออดโรงเรียน ที่คอยบอกเวลาเข้าเรียน และเวลาเข้านอน“
.

“คิดถึงเวลาที่ต้องคอยวิ่งเข้า วิ่งออกประตูหลังให้ทันเวลา”
.

“คิดถึงเวลาเรียนนอกสถานที่กับเพื่อนๆ”
.
“คิดถึง(学生街 )ถนนคนเดินหลังโรงเรียน คิดถึงสตรีทฟู้ดที่พวกเราบ่นว่ามันไม่สะอาดแต่ก็อดไม่ได้ เพราะความอร่อย”
.
“คิดถึงหม้อไฟไก่เสฉวนที่ทั้งเผ็ดทั้งร้อน ซดน้ำซุปรัวๆช่วงหน้าหนาว”
“แล้วต่อด้วยเฉาก๊วยหวานๆ ร้านข้างๆ”
.

“คิดถึงเวลาไปเดินออกกำลังกายกับเพื่อนยามเย็น”
.

“คิดถึงเวลาที่คุยกันเรื่องสัพเพเหระ แล้วนั่งพักดูแสงพระอาทิตย์ค่อยๆลับหายไป”
.
“คิดถึงบรรยากาศบนถนน ที่เคยเดินผ่านอยู่ทุกวัน”
.
“คิดถึงเสียงแตร ที่บีบกันกังวานดังเต็มถนน”
.
“คิดถึงรถเมล์ที่คนเยอะเหมือนโดนอัดปลากระป๋อง”
.
“คิดถึงเกาะเปียโน (鼓浪屿)”
.

“คิดถึงตึกราบ้านช่อง ราวผ้าที่ตากกันเรียงราย”
.
“คิดถึงวัดที่สุดสายรถเมล์”
.
“คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเซี๊ยะเหมิน”

Miss you guys!
Jimei, Xiamen, Fujian, China